Elke foto heeft zijn verhaal…Hans Boers, webmaster van Imexbo

Ter ere van en respect voor Hans Boers.

 

Hans BoersOp 1 augustus 2023 overleed Hans Boers. Echtgenoot, vader, grootvader, vriend en webmaster van Imexbo. Hoewel zijn geest haarscherp was, was zijn lijf op. Hij werkte tot een week voor zijn overlijden nog aan de serie “Elke foto heeft zijn verhaal…” en vroeg mij wat een gepaste afsluiting zou zijn voor deze serie aangezien hij wist dat hij het aardse snel zou verlaten. Typisch Hans natuurlijk. Geen losse eindjes, alles geregeld willen hebben. Op zijn vraag was mijns inziens slechts één antwoord mogelijk: “De laatste zou over u moeten gaan”.

Op deze pagina ga ik niet herhalen wat hij zelf al allemaal op zijn website over zichzelf heeft geschreven. Ik hoor het hem zeggen: “Kom van uw luie pantat en ga zelf op zoek. Er staat genoeg”. En daar kan ik het alleen maar mee eens zijn, dus we houden het kort.

Hans is begonnen met zijn Imexbo-project in 2011 en al snel werd de website bekend bij een ieder die ook maar enigszins geïnteresseerd is in verhalen fan froeher. Zijn grafveldseries worden gretig geraadpleegd door genealogen en zij die op zoek zijn naar hun familie-verleden. Mensen stuurden hem mails met vragen en Hans heeft velen op weg geholpen om een stuk van hun eigen geschiedenis bloot te leggen. Niet vreemd dus dat hij, toen hij begon te worstelen met zijn gezondheid, op zoek ging naar manieren om deze waardevolle schat aan informatie te kunnen bewaren.

En zo hebben Hans en ik elkaar leren kennen. Natuurlijk wist ik al van het bestaan van Imexbo af, ook ik heb gretig gebruik gemaakt van het werk van Hans. Dat hij mij hierover een bericht stuurde zag ik logischerwijs als een hele eer: hij had mij uitgezocht om zijn werk te bewaren!

 

Hans en zijn zus Miep. Hij noemde haar zijn moederzus, zij was de eerste die voor hem zorgde toen hij een weeskind werd na het overlijden van zijn moeder. De foto is ook te zien als header afbeelding op deze site en Hans vroeg me of ik deze foto altijd als header wilde laten staan.

 

Al mailend over hoe we dit zouden gaan aanpakken kwamen we uit op de zin “Moge zij allen in vrede rusten”. Hans schreef mij hierover het volgende:

 

“Behalve ik, waren er duizenden anderen op zoek naar wat geluk en liefde (wegens verscheurdheid door die pokke oorlog) en ik probeer door het zoeken en opsporen van het verleden hun een beetje te helpen.
Mij persoonlijk vind ik de genealogie op zich zelf niets: Piet is zoon van Jan en Truus, geboren en overleden dan en dan, maar ik zie het als een hulpmiddel om de achtergrond van hun leven te vinden en hen op zo’n manier te kennen en te weten wie zij waren, hoe zij leefden, hun geluk en ongeluk, hun menselijke streken, goede en kwade zaken, hun leven in een notendop kortom, zodat ik nog meer weet hoe de geschiedenis in elkaar stak en dat alles gemengd met wat ik zelf meegemaakt heb…daar streef ik naar Ish, zodat al die mensjes, die nu vergeten zijn toch hun gezicht hebben en blijven hebben.”

 

Hans Boers
Hans als tiener

En dat is hem gelukt. Hij heeft ervoor gezorgd dat vele mensen uit die tijd niet vergeten zijn. Door hun namen te noemen, door over ze te praten en te verhalen, door hun leven voor zover mogelijk te onderzoeken en ze hier een plekje te geven zodat anderen hen ook kunnen vinden.

En dat is lang niet het enige dat hij voor ze gedaan heeft. Hij heeft in Indonesië diverse kleinere projecten gesponsord en contact gehad met liefhebbers en archeologen bij het blootleggen van grafvelden die overwoekerd waren. Ook op deze afstand probeerde hij zijn steentje bij te dragen, daarbij kijkend hoe hij de mensen die daarmee aan het werk waren een extraatje kon geven. Belangeloos en uit eigen zak. Want zo was hij: iemand die zich het lot van een ander persoonlijk kon aantrekken. Iemand die zichzelf kon opvreten over elke onrechtvaardigheid die hij tegenkwam.

Mensen als Hans maken de wereld mooier, het aardse is een prachtig mens armer.

Hans schreef wat hij wilde schrijven, hij wond nergens doekjes om. Soms spatte zijn frustratie of boosheid van het scherm terwijl een paar zinnen verder humor de boventoon kon voeren. Maar dat hij een heel klein hartje had is op bijna elke pagina die hij ooit heeft geschreven te voelen.

 

Lieve Hans, u wordt ontzettend gemist.

Moge u in alle eeuwigheid uw rust en vrede hebben naast onze schepper.

Terug naar boven