Het Engels kerkhof te Benkoelen (Indonesisch BENGKULU) Sumatra
Waarom men dit kerkhof Makam Inggris (Engels Kerkhof) noemt is mij een raadsel, want er liggen behalve Engelsen ook o.a. Nederlanders begraven.
Wat mij betreft had men het gewoon het Europees kerkhof genoemd. Volgens BRP6 zouden in totaal hier 89 graven moeten liggen.
Enfin, maakt niets uit. Het kerkhof valt onder Monumentenzorg van Indonesia en aan de hand van foto’s kan men zien, dat er inderdaad her en der wat opgeknapt wordt door middel van een regelmatige lik verf over de graven te catten (spreek uit tjatten, cat = verf op zijn Indonesisch) en misschien ook wel een vulling her en der?)
De locatie hieronder:
Een straatscene:
En daar vroeger in koloniale tijden in dat Sumatra waar Engelsen, Nederlanders, Fransen, Amerikanen, Italianen, Armeniers, Duitsers op een kluitje bij elkaar woonden, stelde elk één van welk land dan ook zich netjes voor: “I spiek Inglisjs very well but not so schnell anders verstehe ich es nicht well. Wie geht’s with you? I am Lord CannotMore and dies ist my wife Frau Lady WillWell.”….
En weer een ander Lord of Sir kreeg bezoek van zijn Duitse buurman en buurvrouw en buurkinderen die meteen met hun klauwtjes ergens in graaiden en de Engelse Lord des Huizes in toorn ontstak en schreeuwde: “What do you frommel in my cookies trommel?” .. Waarop de Duitse buurman zich verontschuldigde en zei: “Sorry ol’chap….Das hab’ ich nicht gewusst.” (En deze laatste kreet zou vele jaren later herhaald worden, toen men zich moest verantwoorden voor de wandaden van het regiem met dat hakenkruis.)
En op de achtergrond mompelde de tuinman Pak Petjel vlakbij het terras achter de kembang sepatoe haag (hibiscus / chinese roos): “Wat een zooitje ongeregeld” in het Nederlands, want dat had ie weer van een vriendje geleerd die op de HIS (Hollands Inlandse School) op school had gezeten, maar die had het niet afgemaakt, omdat er geen cent te makke was thuis.
En de Nederlandse buurman aan de overkant, die nieuwsgierig het bezoek aan de Engelse buurman in de gaten hield, riep meteen: Hé kebon, dat heb ik echt wel gehoord. Pas op jij.” waarop de kebon schielijk wegdook en braaf riep: “Saja toean.” En de Indische echtgenote, tante Lottie in de wandelgangen genoemd, beaamde haar man met de woorden: “Te errug die fen seg, zooo brutaal hij ja. Tjoba Hannes, geef die kebon een lel met je wandelstok.”
En op de straat reden een paar kindertjes op hun fietsjes voorbij, al joelend en krijsend en er zat een Frans jongetje bij, geheten Guillaume du Sambalé, die net lekkere sate ayam had gekregen van zijn Franse pa en Inlandse ma en het jochie zong al vrolijk fietsend het bekende liedje “Le cock est mort, le cock est mort, patatie patata” en botste in zijn enthousiasme bijna op een verkeerd geparkeerde gerobak van één of andere zwerffiguur die hem asociaal had geparkeerd.
Aan het eind van de straat had je nog de toko “Ikverkoopdeduvelenzijnmallemoer” gerund door een weggevluchte Armenopersianer, die altijd zijn bakkes dicht hield, omdat niemand hem verstond en zich hoofdzakelijk bezig hield met het tellen van de voorraden en de inhoud van de kassa. Af en toe kwam er een Italiaaanse bezoeker langs, die wat had besteld uit zijn land van oorsprong en dat was een krat vol met blikken tomaten puree en die wilde wel eens wat langer blijven in de hoop dat hem iets werd toegestopt, namelijk “lavash” (= Armeens soort brood) en hij graag een hapje wilde proeven, omdat hij vond dat het op pizza leek… maar de Armenier dacht: Sie suchen es maar aus. Je kan het kopen, maar niks krijgen.
Jaja, zo ging dat toen in die kringen van dat gemengde volkje daar in dat oude Benkoelen (EN OOK OP JAVA o.a.)….. en uiteraard is menig Indo het niet mee eens met mijn bovenstaand gebrabbel, maar dat komt omdat ie gewoon vastgeroest zit in zijn eigen wereldje en de oogjes dicht houdt voor alles wat er buiten zijn eigen gesloten wereldje plaats vond/vindt en bovendien geen gevoel voor humor of zelfspot heeft.
Mijn excuses “Excusez moi” op voorhand aan lezers die zich aangesproken voelen wegens hun landsaard: het is niet persoonlijk bedoeld.
Foto’s van enkele bizonderheden, waar ik geen touw aan vast kan knopen, omdat er bitter weinig te vinden is in de mij beschikbare bronnen. Maar wellicht hebben nazaten iets aan mijn postings; who knows op zijn Engels om in de Engelse stijl te blijven.