Ooit was Djajagiri bekend om zijn Kina plantage ergens in de jaren 80 van de 19de eeuw en geliquideerd in 1914. Een grote brand vlak voor de liquidatie gaf de genade stoot; zowat de hele aanplant van kina ging verloren, maar eerder was de exploitatie van de plantage al danig aan het vervallen. Het achterstallig onderhoud van gebouwen en gereedschap en het niet onderhouden van de velden, waardoor de alang2 (hoog gras) vrij spel had was mede oorzaak dat de brand vrij snel om zich heen kon grijpen Lees verder
en zelfs de woningen en die van de administrateur kon bereiken.
De brand kon gelukkig op tijd worden bedwongen en de woningen bleven gespaard, maar het leed was totaal geschied: de plantage was geheel verwoest en nooit meer daarna werd er te Djajagiri nog een plantage gevestigd.
Wel werd er in de beginjaren 30 van de vorige eeuw non een werklozenproject gesticht en bedreven, doch dat doet hier niet verder ter zake.
Hieronder een beeld van de kinatuinen van Djajagiri en daaronder een beeld van de destijds nabijgelegen kina onderneming te Goenoeng Reong met de bewoning ter voorbeeld ter Leering ende Vermaeck van het Volk. (Beelden KITLV.)
Kortom om terug te keren naar het kerkhof van Djajagiri; de grote stad was moeilijk te bereiken en als er eens iemand het leven liet, was de meest geschikte plaats om te begraven dan vlakbij de plantage, zoals elders ook gebeurde.
Na de oorlog groeide Indonesia en werden de gronden bebouwd en zo ook het voormalig terrein van Djajagiri’s plantage en kerkhof en werden er huizen op gebouwd met straten en gangen en stegen. Maar niet helemaal, want ergens daar in die contreien is nog een klein kerkhof overgebleven uit de koloniale tijden. Ik heb daar helaas geen beelden van maar volgens DEZE website wordt het (familie)kerkhofje nog beheerd door een man genaamd Billy Jansz. Geïnteresseerden en die de Indonesische taal machtig zijn kunnen daar het relaas verder lezen.
