Mijn eerbewijs aan Astrid Lucretia Ceuleers.
Het was al zo lang geleden (1974); Doddy en De Stille Kracht verdwenen langzaam uit mijn geheugen in de voorbij gegane jaren….tot ik in de oude Moessons aan het struinen was en haar tegenkwam….in de Moesson 1/10/1977 en op FaceBook recentelijk. (Haar weduwnaar heet volledig GIAN PIERO CORRIAS.)
Als de dag van toen herinner ik me de miniserie De Stille Kracht en ik associeerde die serie met mijn opa en oma ten Cate, die in Pasoeroean woonden ergens aan het einde van de Heerenstraat nog net niet de stadsgrens van Pasoeroen voorbij en ik herinner me, dat opa en oma net zo’n soort huis hadden als de familie Oudijck in de serie bewoonde; groot, ruim, veel kamers, grote keukens, grote achtertuin ook, het grote voorterras, binnen was het zelfs vrij donker want de jaloezien waren dicht om de hitte tegen te houden.
Ik herinner me dat ik niet zo vaak in dat huis kwam, omdat ik in Soerabaja woonde en te klein was om alleen op de trein naar Pasoeroean te stappen en omdat pa en ma geen geld hadden om telkenmale een ritje naar opa en oma te maken; het waren de beginjaren van het ontwakende Indonesia en bijna een ieder knokte zich door het leven.
Kortom: ik keek, toen in 1974, naar de serie De Stille Kracht om redenen van dat speciale grote huis en ….. omdat er een Indische actrice in meespeelde die Astrid Ceuleers heette en de rol van Doddy Oudijck vertolkte en zij zich handhaafde naast beroemde Nederlandse acteurs/actrices zoals Willem Nijholt, Pleuni Touw, Hans Dagelet, Indra Kamadjojo en nog een paar andere (mindere) goden uit de tv/toneel/filmwereld van Nederland. (Enkele van Astrid’s familieleden deden mee in een figurantenrol. Zie de scan met de lijst van figuranten.) Het verhaal op zichzelf vond ik eigenlijk maar zozo
En ik bewonderde Astrid hierom: het zal je maar gebeuren…
Je bent geboren in dat verre tropenland, je gaat door omstandigheden naar Nederland met je familie, je gaat naar school en haalt je HBS diploma, je doet mee aan een auditie voor een TV-serie, je wordt uitverkoren om een mede-hoofdrol te spelen (zonder enige vooropleiding zoals een toneelschool o.i.d) en je speelt naast zeer bekende sterren en in mijn ogen speel je de sterren van de hemel en je bent pas 18 jaar…Een aanstormend groot Indisch talent… Klasse !!!
En de tijd schrijdt voort en zo ook je eigen leven en de naam van Astrid verdwijnt uit de bekendheid en vervaagt dan ook uit je geheugen, totdat dank zij het internet, Astrid dan ineens weer opduikt in de digitale wereld waarin we heden ten dage in leven en na zovele lange voorbijgegane jaren ging ik op zoek naar Astrid… wat is er met Astrid gebeurd in haar leven? Waarom hoorde en zag Nederland na De Stille Kracht niets meer van Astrid.?
De kranten in 1973 en 1974 stonden bol over Astrid, het mooie Indisch meisje met de zwarte lange lokken en zij had Nederland veroverd; waarom daarna niet meer?
Tja, daar zit je dan temidden van de creme de la creme van de TV- en toneel wereld en heel Nederland ziet en kijkt naar je en sommigen zijn trots op je, zoals ik was destijds op dat frele Indisch meisje, net van school af.
Astrid was op 14-jarige leeftijd al doende bezig op podiums. Foto hieronder toen zij de Sarong Kabaya klederdracht presenteerde.
De lijst met namen van de figuranten. Wellicht komt een verdwaalde bezoeker op deze site nog familie tegen in de lijst.?
Ik ben wat gaan speuren in de digitale wereld en kan slechts met spijt en verdriet betuigen, dat zo’n mooi groot talent van ons kijkerspubliek en haar familie weg is gegaan en nooit meer terug zal komen.
Een heel mooi grafopschrift werd door de familie geplaatst:
“HAAR LIEFLIJKE UITSTRALING EN GELOOF WAREN HAAR STILLE KRACHT.” En voorzien van een foto van Astrid.
Grazie bella ragazza Indiana Astrid Lucretia Ceuleers voor je rol van Doddy, dank voor je Indische inbreng in dit Nederlandse leven. Ik heb je nooit gekend maar was een grote fan van je en zal het altijd blijven en jou dankbaar zijn. Je herinnert mij aan mijn jeugd, aan mijn opa en oma in Pasoeroean en je geboortemaand herinnert me aan mijn pleegmoeder in Pasoeroean geboren en je maand van verscheiden herinnert me aan mijn jongste zuster en je huwelijk met Gian Piero Corrias doet me denken aan mijn oudste zuster’s huwelijk met Mario Aldeghi afkomstig uit de streken rond Lago di Como……
Moge jij in alle eeuwige vrede rusten. Anno 2022 is het alweer 25 jaar geleden dat je te ruste werd gelegd.