Mijn pa en ma, zussen, broer en overige ooms/tantes/neven/nichten familie foto’s.
Boven links: Van links naar rechts thuis op de onderneming Swaru Buluroto. Julia mijn zus, Cor(nelis) mijn broer, mijn ma, Miep(Marie) mijn zus één jaar oud en Petronella mijn zus. Ten tijde van de opname van deze foto in 1933 was ik zelf nog lang niet geboren. Van alle personen op de foto is enkel mijn zus Juul nog in leven en anno 2012 is ze 90/91 jaren oud. ….. Cor, 9 jaren na deze foto gesneuveld; Ma, 13 jaren na deze foto werd ze begraven te Sukun Malang; Miep gestorven in 2008 en Nel gestorven in 1956.
Boven rechts: Het eenvoudige graf van mijn ma in 1959. Een rijtje bakstenen, een paal en een witte naamplaat en een vaas met bloemen, maar ze was beschermd tegen de brandende zon, want haar graf lag in de schaduw van de cemarabomen. Ze hield van plantjes met kleine paarsblauwe bloemetjes in de vorm van oortjes en de bloemen waren met een soort waslaag bedekt. Mijn pleegmoeder noemde die bloemetjes “vuile oortjes plant”. Jaren geleden had ik ze zelf ook in mijn tuin en ik weet niet meer hoe ik eraan ben gekomen. Ze waren op een gegeven moment op en stierven af. Ik heb ze nooit meer ergens gezien. De plant was circa 50 cm hoog inclusief bloemstengels.
Foto’s onder: Mijn zus Nel, ergens in de jaren 1950. Zij stierf in 1956 en ik vermoed, dat deze foto thuis bij haar in Nederland is genomen. Volgens mij ter beschikking staande gegevens waren zij en haar man Carl Roggen (haar volle neef) in 1950 in Indonesië woonachtig. Ook haar heb ik nooit gekend. De tweede foto zijn mijn zus Nel met man Carl Roggen in 1955. Foto gekregen op 14 maart 2012 van mevr. Reitsma, een nicht van mijn zus Nel. Met dank. Waarschijnlijk zal deze foto de laatste foto geweest zijn, die er van Nel gemaakt werd, want zij stierf in 1956. Foto rechtsonder tevens gekregen van mevr. Reitsma. De foto dateert van 1953. Met dank.
Foto onder: Met dank aan mevr. C. Reitsma. Genomen met Kerst 1953.
Van links naar rechts: Connie Reitsma-Mannot (16jr) , Frans Mannot (13jr), Petronella Roggen-Boers, Constance Roggen (1880-1965) en oudste zuster van Victorina Roggen (moeder van Petronella Roggen-Boers) tevens oma van Connie en Frans en moeder van zittend met blokjes jurk Gerarda Roggen. (= moeder van Connie en Frans), achter Gerarda Roggen: Hendrik Jacob Koerst gehuwd met Gerarda Roggen en helemaal rechts Carl Roggen gehuwd met Petronella Roggen-Boers. Carl en Petronella waren volle neef en nicht en met toestemming gehuwd. Carl is in 1995 overleden en heeft ook als POW vastgezeten in de 2de WO. Hij was bezoldigd reserve/officier en leraar Engels van beroep en kreeg voor de periode van zijn gevangenschap geen salaris uitbetaald ondanks diverse requesten. (Victorina Roggen was de eerste vrouw van mijn vader Th.M.C. Boers en stierf op jeugdige leeftijd en uit dit huwelijk is onder andere Petronella geboren.)
Een heel apart bizar verhaal die kennismaking. Mijn andere zus Miep (Marie) zat ’s een keer in de trein gezeten tegenover een Indische medepassagiere en – zoals het zo vaak Indische dames betaamt – kwamen zij met elkaar in gesprek. Van het één kwam het ander en vielen beiden bijna van hun treinstoelen af, omdat tijdens het gesprek boven water kwam, dat mijn zus Julia een goede kennis was van de medepassagiere. Mijn zus had namelijk al jaren lang vruchteloos getracht onze zus Julia op te sporen via het Rode Kruis en nog meer van dat soort instanties, echter tot dan toe geheel vruchteloos. En zo brak de dag aan, dat mijn zus Julia – die in het oosten van het land toen woonde – de trein in stapte en in Rotterdam uitstapte, waar mijn zus en ik toen woonden, om nader kennis met elkaar te maken.
Althans met mij, want mijn zus Miep en mijn zus Julia kenden elkaar al uit hun jeugd. Mijn zus Julia had slechts gehoord, dat ik later ook nog ter wereld kwam en zij was toen al het huis uit en had haar eigen weg in de wereld gevonden.
Het bleek dat mijn zus Julia ook al op zoek was geweest via diverse instanties om ons (zus Miep en ik) te vinden, maar geen resultaten boekte. Enfin, mijn zus Miep en ik stonden op het perron te wachten, de trein arriveerde en mijn zus Julia stapte uit en ik kon slechts (vanwege emoties) het volgende zeggen tegen mijn zus Julia: “Dag mevrouw.”
Ik kon bij lange na niets anders verzinnen; er stapt iemand uit een trein, ik merkte dat we op elkaar leken, het was mijn zus die ik nooit eerder had gezien of gekend en ineens sta je daar tegenover elkaar. We wisten van elkaars bestaan af en dat was het.
En een bord slagroomtaart gaat er met gemak in, zonder blikken of blozen. Ach ja, mijn zus. Ik belde haar eens op – na het nemen van deze foto – en vroeg of ze trek had in slagroom gebak en ze antwoordde dat ze het totaal niet lustte en dat slagroom niet goed was, veel te vet…. ik glimlachte toen ze me antwoordde en ik wist dat ook zij een slachtoffer van de voorbijglijdende levensjaren was. Tja, ook zij had héél veel meegemaakt door die klote oorlog. Héél véél ellende…..
Gekregen van WP Boers, zijn kleinzoon en mijn achterneef, in de zomer van 2011
Foto’s onder: Pauline Constance Boelen, een tante en in 1912 gehuwd met Willem Egbert Boers, oudere broer van mijn vader Theodoor. Zij was een dochter van Notaris Constantinus Petrus Antonius Boelen uit Sidoarjo, Besuki, Grissee, Malang en Magelang. Ik weet niet wanneer de eerste foto is genomen en hoe oud tante Pauline hier was.
Update 17 mei 2013 foto’s 2 en 3:
Tante Pauline op leeftijd van 51 jaren en daarnaast op leeftijd van 76 jaren. Tante Pauline is geboren op 27 juni 1879 te Bagelen Kediri en gestorven op 12 maart 1959 te Overveen.
Foto onder: Het Sukun kerkhof te Malang in oude dagen; ik denk de jaren 1920/1930. Gelet op de auto’s die er geparkeerd staan.
Net ma herdacht en pasarbloemen gestrooid bij het algemene monument, want natuurlijk is haar graf niet meer. Mijn “helpers” en ik(wit Tshirt) staan nog wat na te praten. Het gebouw is niet veranderd, maar wel het hek. De ramen zijn tegenwoordig voorzien van blinden tegen de zon, voorheen niet. Maar de binnenramen zijn hetzelfde gebleven. Voorheen was het een grasveld en tegenwoordig is het een geasfalteerde entree weg geworden. Een lezeres/bezoekster attendeerde mij ook nog op het volgende: In oude tijden stonden de auto’s buiten geparkeerd en tegenwoordig binnen.
Op de foto van het kerkhof uit oude tijden staan links boven het dak uittorenend de hoge cemarabomen (den-achtige bomen) en op de foto hieronder van mijn ma’s graf, zijn ze te zien in volle glorie. De bomen zijn echter allang geleden gekapt en afgevoerd en zo is ook mijn moeders graf niet meer bestaand. Mijn zus Miep neemt afscheid om voorgoed naar Nederland te gaan in 1959.
Mijn zus Miep stierf in het voorjaar van 2008 na een korte verloren strijd. Ik was voor de zoveelste keer even thuis in dat tropenland en ze voelde haar einde naderen en ze riep hardop mijn naam om thuis te komen… waren de woorden van haar man toen. Haar nachtmerrie bereikte me; ik heb geluisterd en was ruimschoots op tijd thuis in Nederland; circa 3 maanden erna verliet ze me voor de vierde keer in ons beider leven en ditmaal voorgoed…… zij en onze ouders en broer en zussen wachten bij de eindhalte nu op mij en dan zijn we weer een complete familie….
Het dorpje Swaru Buluroto anno 2010/2011 met het kerkje en niet op de foto zichtbaar de mesjid (moskee). Het kan dus eenvoudig wel: Christen en Muslim broederlijk naast elkaar. (Jammer dat in de media alleen de sensationele negatieve berichten worden vermeld.)
Ik vroeg aan één der desa bewoners, hoe men de feestdagen vierde van beide religies. “Gewoon, samen met elkaar, ongeacht welke feestdag het is. We zijn toch één gemeenschap in deze desa.” En ik zag aan zijn gezicht dat ik een voor hem vreemde vraag stelde.
Foto’s onder: Mijn pa op zijn werk buiten in de theetuinen van Swaru Buluroto. Achter hem het weggetje, zoals het te zien is heden ten dage op de foto onder deze foto.
De theetuinen bestaan niet meer, aangezien de Kelud hellingen na de laatste uitbarsting als verboden voor land/akkerbouw zijn verklaard door de Indonesische regering.
Toen ik dit weggetje voor de eerste keer bereed, voelde ik iets raars, iets vreemds, iets ondefinieerbaars binnen in me. Ik stelde me voor, dat ik de voetsporen van mijn pa en ma ineens tevoorschijn zou zien komen. Mensen, die ik nooit gekend heb, maar die ervoor gezorgd hadden, dat ik deze wereld zou betreden.
Bloemen voor pa gestrooid in een hoek van de berm langs de snelweg Blitar Kediri Malang. Pa en ma woonden toen aan deze snelweg dat toen een provinciaal weggetje was. De huizen van toen staan er niet meer. Maar het uitzicht op de grote reuzen is er nog steeds. Hier in deze contreien is mijn zus Miep geboren. Ik vond tijdens het maken van deze opname de reclameborden wel lijken op een symbolisch vlag- en eerbetoon aan pa. Zijn graf is niet meer…. “I should have written Dad, that I was comin’ home” …. zingt David Houston….
Vermoedelijk een collega van mijn pa op de onderneming.
Foto’s onder: Mijn pa en mijn ma.
Aan u beiden draag ik dit op.
Foto onder: Het “onbekende” graf te Kembang Kuning Surabaya van mijn pleegmoeder (en tante) Odilia Nancy ten Cate. De exacte overlijdensdatum van mijn pleegmoeder is (was !!! Nu niet meer sinds medio maart 2012) mij onbekend, hoogstwaarschijnlijk – terugrekenend en denkend aan een paar gebeurtenissen ben ik tot dit jaartal gekomen- moet het 1964 geweest zijn.
Pas in 2010 ben ik heel summier op de hoogte gebracht van het feit, dat mijn pleegmoeder waarschijnlijk wel op Kembang Kuning te Surabaya zou liggen en het werd op een dusdanige manier gebracht naar mij toe, dat ik geen kans zag om het juistere antwoord te vinden.
Dankzij echter de heer W. Kessels, die in Surabaya aanwezig was en betrokken bij de herdenking van de Slag in de Javazee op 27 februari 2012, is mij de ligplaats van haar graf bekend geworden. Héél véél dank voor de heer Walter Kessels.
Bij het aanschouwen van de foto van haar ligplaats, is me nu héél duidelijk geworden, waarom in 2010 de informant mij heel summier over haar vertelde. Ja, heel veel is me nu definitief duidelijk geworden, aangezien er hieruit is gebleken, dat er niet aan de plicht is voldaan door de verantwoordelijken om mijn pleegmoeder Nancy een stuk respect en eer te betuigen.
Zelf, in 2010, kreeg ik niet de mogelijkheid om op onderzoek te gaan, daar ik op alle mogelijke wijzen werd geblokkeerd in mijn onderzoekpogingen hiertoe en ik begrijp nu waarom.
Verdomd: je hebt een chauffeur ter beschikking, je hebt twee auto’s ter beschikking, je hebt een welgevulde portemonnaie ter beschikking, je woont op nog geen 10 minuten rijden er vandaan en al die jaren deed je geen ene mallemoer aan dat graf. Geen bloemetje, geen lokaal ventje gehuurd op het kerkhof om het gras te knippen. Was dat nu zoveel moeite? In ruil voor wat je hebt genoten en gekregen?
Met grote dank aan de heer Walter Kessels, die het wel voor elkaar kreeg om alsnog liefdevol eer en respect te tonen en diegene waar je het van verwachtte zijn plichten verzaakte. Misschien dat die verantwoordelijke deze zinnen leest en het tot zijn kwade gedachtengeest door laat dringen.
Walter, voor jou slechts mijn hele grote dank en respect voor je belangeloze hulp en bijstand naar mij toe. Dank ook namens mijn pleegmoeder Odilia Nancy ten Cate, mijn moeder Beatrix ten Cate en mijn oma Louisse Albertine ten Cate-Meijer.
Een door gras overwoekerd stuk aarde op perceel M1915 te Kembang Kuning, zonder enige kenmerken verder. Gelegen tussen twee uitbundig tentoongestelde andere graven. Links perceel M1914 en rechts M1916. Dat dus is het graf van mijn pleegmoeder Odilia Nancy ten Cate, een zus van mijn moeder Beatrix ten Cate.
Moge hierbij en hierdoor ook mijn pleegmoeder nu haar plaats gevonden hebben. Moge de verzaakplicht van de verantwoordelijken vergeven worden. Ik heb vanaf 1964 moeten wachten tot ik wist waar mijn pleegmoeder werd begraven.
Mijn pleegvader Thom Phefferkorn; hij die me de kunsten van overleven bij bracht. Ik vernam ook pas in 2008, dat hij lag op het Islamitisch kerkhof te Ngawi, in welker stad hij de laatste jaren van zijn leven doorbracht. Na de dood van mijn pleegmoeder is hij van de Jalan Kacapiring te Surabaya vertrokken naar Ngawi en is daar met een lokale vrouw gehuwd. De zelfde informant – zie verhaal bij mijn pleegmoeder – vertelde mij dit en ik nam het toen met de overige informatie voor waar aan. Maar ik betwijfel ik nu deze zijdelingse informatie ten zeerste, want ook hier in deze informatie heb ik hiaten en onwaarschijnlijkheden gevonden.
Moge mijn pleegvader Thom nu ook zijn plaats definitief gevonden hebben.
Foto’s onder: Bron Walter Kessels, maart 2012.
Voor mijn pleegmoeder Odilia Nancy ten Cate:
Een oude man, kijkend naar een foto, herdacht een jaar of 63 geleden
toen hij als jochie tegen een vrouw zei: Mam, ik ben nu tevreden,
want ik heb een moeder nu en ik ben het kind cadeau voor jou.
En de toekomst zal het uitmaken of ik ooit vertrek naar dat land in de kou.
En wat ik zal gaan worden als ik groot ben en veel centjes ga verdienen.
Maar mocht ik toch ooit vertrekken naar dat verre koude land,
dan zal ik nooit vergeten wat er tussen ons bestaat: een moeder/zoon band
En dan kom ik je halen en voor je zorgen, zodat je nooit meer hoeft te grienen.
Mam, ik ben inderdaad vertrokken en heb je echter nooit kunnen verzorgen noch halen.
En pas in 2012, na zoveel lange jaren, heb ik een deel van mijn schuld terug kunnen betalen.
Met liefdevolle hulp van anderen kreeg jouw graf een kruis
En lig je eindelijk vredig in de aarde van Surabaya, jouw thuis.
Foto boven: 20 maart 2012. Mijn dank aan Walter Kessels is meer dan groot. Mijn pleegmoeder Odilia Nancy ten Cate heeft eindelijk haar rust en eeuwige vree gekregen. Mama, rust zacht en dank je wel, dat je me geholpen en geleid hebt om de juiste personen tegen te komen, zodat je eindelijk je plaats hebt gekregen. Mam, laat ik één ding vaststellen: Je was een goede vervangende moeder voor me en ik had me geen betere kunnen wensen. Zulk een respect en eerbetoon van “vreemden voor jou”, die me geholpen hebben jou te geven wat je toekomt.
Dan hebben we ook nog mijn tante Geraldine Albertine (Dien) ten Cate en Oom Lex Falck. Tante Dien was de jongste van de zussen. Geboren te Jogja op 4 juni 1915 en +Den Bosch op 24-2-1990. Wat ik mij kan heugen was de eeuwige ruzies tussen mijn pleegmoeder/tante Odilia Nancy ten Cate, mijn voogdes/tante Ellen ten Cate en tante Dien, zelfs toen oceanen hen van elkaar scheidden.
Toen oom Lex en tante Dien naar Nederland vertrokken begin jaren 50′ van de vorige eeuw, verbleven zij in afwachting van de boot een paar dagen/weken op de Jalan Kacapiring te Surabaya bij zuster Odilia Nancy ten Cate en zwager Thom Phefferkorn. Heel vaaaaaag kan ik het me herinneren… er lag een wieg in de huiskamer waar hun zoon Peter (als baby nog) in lag. Peter was in 1948 geboren.
Tante Dien was gehuwd met Oom Lex Falck en oom Lex was voorheen verloofd geweest met A. Phefferkorn…. ook al weer gerelateerd. Oom Lex was een spoorwegman en collega – en bijna exfamilie – van mijn pleegpa/oom Thomas Phefferkorn, die met Odilia Nancy ten Cate was gehuwd. A. Phefferkorn was weer een nicht van mijn pleegpa.(Kan men het nog volgen?). In 1928 huwde oom Lex met Augustine van Eldik en dit huwelijk werd ontbonden op 12 juli 1939 te Soerabaja. Later werd oom Lex weer familie maar dan wegens diens huwelijk met tante Dien.
De ouders van oom Lex waren: Willem Hendrik Falck (spoorwegman) op 26-4-1878 geboren te Batavia en overleden te ?? op ??. Hij was gehuwd met SATINA, geboren te Mojokerto 1885 en + te Maastricht op 12-4-1968. Uit dit huwelijk werden geboren:
- Oom Alex geboren te Malang op 24-7-1902 en + Den Bosch 13-7-1974.
- Oom Frans Pieter geboren te Surabaya op 21-2-1905 en + Den Bosch 9-7-1975.
- Oom Nico geboren te ?? op ?? en gestorven te ?? op ??
- Oom Johannes Jacobus (John) geboren te Loemadjang op 1-12-1908 en gestorven op 27-9-1996 te Dordrecht.
- Tante Wilhelmina Augusta Masena (Wilma) geboren te Loemadjang in 1917 en + Hoogvliet op 1-5-2010.
- Tante Guus geboren te Madiun op 7-3-1922 en + Eysden 21-5-1997.
Hieronder enkele foto’s verkregen van een familielid van de familie Falck, namelijk de heer Frans Sengers, waarvoor mijn grote dank.
Oom Lex en tante Dien in hun jonge jaren, pas gehuwd en een foto in hun latere stee te Vught (Zij hadden ook nog te Utrecht gewoond en Blaricum dacht ik).
Hieronder de stamboek kaart van oom Lex met daarin vermeld zijn huwelijk en echtscheiding met/van Augustine van Eldik en daaronder een trouwfoto van oom Lex met Augustine. Op zijn conduitestaat is vermeld een Europees verlof, maar ik heb zijn naam niet als passagier kunnen vinden. Ik vraag me af of de reis inderdaad plaats heeft gevonden.
Achter oom Lex staat zijn vader Willem Hendrik Falck en schuin rechts achter de bruid Augustine staat de moeder van oom Lex mevr. Satini Falck. Ik vermoed dat de overige personen familie zijn van de bruid, gelet op het gangbare ritueel als men poseert voor een bruiloftsfoto en…. op de stand van de monden “de hoeken naar beneden gericht. Links zullen wel de ouders van Augustine geweest zijn en de kleintjes het broertje en 3 zusjes en rechts waarschijnlijk de oudere broer, heel veel gelijkend op vader van Eldik….. van de 3 zusjes zijn er 2 een tweeling….Ik heb getracht via de almankken en dergelijke erachter te komen wie nu wie was, maar helaas…..Er werd weinig genoteerd door de mindere goden. De foto is genomen in Soerabaya maar waar????
Hieronder Willem Hendrik Falck en Satina Falck, de ouders van oom Lex en Wilma Falck, het zusje van Oom Lex:
Hieronder oom Johannes Jacobus (John) en oom Frans Pieter (rechts), broers van oom Lex.
Oom Frans was geïnterneerd en hieronder zijn kaart. Hij was gehuwd met Annie Dossin en ook hieronder een foto van het gezin Dossin.
Annie Dossin huwde 1) Arnoldus Agathus Alfred Bergamin op 16-1-1926.(Dit was zijn tweede huwelijk) Hij woonde Weltevreden en zij in Banjoemas. Uit dit huwelijk 1 dochter. Er moet een scheiding plaats gevonden hebben. Wanneer??? A.A.A. Bergamin eerste huwelijk was in 1920 met Helena Francheta Etienette Verstift en huwde ten derde met Charlotte Eduarda Brion in 1931.
(Extra detail: Helena Francheta Etienette Verstift was weduwe van een broer van A.A.A.)
Annie Dossin huwde 2) Frans Pieter Falck op 25 juli 1928 te Kotaradja. Hieruit meerdere kinderen.
Annie Dossin was geboren te Djombang 18-9-1909 en overleed Den Bosch 18-12-1988
Arnoldus Agathus Alfred Bergamin overleed te Utrecht op 21 mei 1958 en was geboren 5-12-1894 te Banjoemas. Zijn ouders waren Fleuris Alfred Desiré Bergamin en Mathilde Laurens. (Utrechts archief akte 25 Veenendaal.). Mathilde overleed in 1894 en Fleuris huwde ten tweede met Constance Laurens (zuster van Mathilde) …Charlotte Brion werd in Jogja geboren 21 mei 1909.
Hieronder tante Guus, zus van oom Lex.
