Voor mijn moeder, die stierf op de dag dat de lente de aarde nieuw leven inblaast. Mijn ma echter blies op deze dag haar laatste adem uit.
Zij werd te Pasuruan Oost Java geboren op 3 maart 1902 uit ouders Gerrit Willem ten Cate en Louisse Albertine Meijer en was de op één na oudste uit het gezin.
Zij huwde op 18 mei 1931 te Blitar met mijn vader Theodoor Marie Cornelis Boers en uit dit huwelijk werden twee kinderen geboren: mijn veel oudere zus Miep (Marie) en ondergetekende.
Mijn vader stierf in het Jappenkamp Purwoasri (ex SF te Oost Java) op 3 februari 1944 en mijn ma stierf op 21 maart 1946 in het kamp Bergenbuurt/ De Wijk, nalatende haar twee kinderen.
Na de dood van mijn vader in februari 1944 tot aan haar dood op 21 maart 1946 leefde zij haar leven als een zombie: ziek van ellende en verzwakt door de oorlogs- en kamptoestanden.
Op Facebook had ik op 7 maart 2016 een kort Engels gedicht gemaakt, ter harer Ere en Respect, zodat anderen buiten Nederland en de Nederlandse taal niet machtig zijn, het ook kunnen lezen.
21 maart is de dag dat men de terugkomst van de lente gedenkt. Voor mij is het tevens de dag dat mijn moeder stierf.
It was love at first sight
When she noticed his smile so bright.
In her vase then, flowers so blue,
given by him with “ I love you”.
In her body’s fields grew his seed
planted by him with all his love indeed.
His second son child was born and he never knew.
For him there was never a paternal morning dew.
In war internment camp he was dying all alone
and his wife hummed elsewhere her mourn tone.
In war internment camp her children watched her dying,
unbelief on their faces as they saw her motionless lying.
On her grave 2 vases with flowers so blue
given by her children with “Mama, we love you”.
From heaven above subsequently she looks down
at her children who once were jewels in her marriage crown.
Each year spring is returning on March twenty first.
Reminding those who live with parental love thirst.
Zij hield van Ridderspoor, de blauwachtige bloemtrossen die als een pijl omhoog richting hemel groeien.
Foto onder: Mijn zus neemt afscheid van het graf te Sukun Malang circa november 1959, toen mijn zus richting Nederland voer voorgoed. Ik zou het een jaar later ook doen. In tegenstelling tot mijn zus, ben ik daarna nog heel wat keren teruggekeerd naar het land waar onze ouders stierven.
Rust zacht mam, waar je ook moge liggen, want jouw aardse rustplaats is je niet meer gegund.