Dit wordt een hoofdpagina met subpagina’s over verkaste Indo’s, Nederlands Indische mensen, Indische Nederlanders, Indo Europeanen, Indonesiërs, Indiërs, Indische Indonesiërs, Indonesische Indiërs, boomslapers, blote poten straatventers, blauwe jongens, bruine bonen, chocolade poppen, apekoppen, oerwoudbewoners, rijstepikkers en de hemel beware me voor al die benamingen die men heeft en had voor ons. Ik heb het altijd aan m’n “blote kakken zolen” gelapt al die benamingen en zolang ik niet van hun pot (vr)at / (vr)eet en ik me zelf kon/kan bedruipen konden/kunnen al die druiloren roepen wat ze willen of wilden, want ik was/ben doof en bleef/blijf doof.
Maar… waar het mogelijk was/is pak/pakte ik ze wel driedubbeldik terug en velen hebben dat geweten…. want ik was opgegroeid als buaya uit Surabaya met alle straatstreken die ik leerde.
Maar wie bedoel ik met ons?
Heel simpel: ik bedoel daarmee een ieder die een band had of heeft met dat land wat vroeger Nederlands Indië heette en tegenwoordig Indonesia. Of men nu campuran is, of volbloed of wat dan ook, dat maakt voor mij totaal niets uit.
Het voornaamste is, dat we een liefde hadden en hebben voor dat land daar in die tropen al blakerend op de evenaar onder die koperen ploert. En hoe dat land ook genoemd moge worden, het gaat om die grond waar de meeste van ons uit zijn getrokken – die vruchtbare sawah grond en die ons onze sawah trappers hebben gegeven – en waar velen – elders vandaan gekomen en ook naar die sawahgronden toe zijn gegaan en het definitief in hun hart hebben gesloten.
Allen hadden en hebben we nog steeds dat land in onze harten gestopt en we zijn er door gevoed en sommigen mee opgegroeid en om een voor onze destijds onbegrijpelijke reden, of om welke reden dan ook, hebben we de deur achter ons dicht moeten trekken, gedwongen of vrijwillig, we gingen en……
we zochten alom ter wereld een vervanging van ons menselijk geluk en vrede en zetelden ons daar neer in die nieuwe omgeving en hoopten dat we verder konden met ons leventje en we maakten er wat van…..
hetzij in een landje aan de Noordzee, hetzij een andere kant uit de grote oceaan over naar dat grote Indianenland, hetzij in een nog noordelijker gelegen oord tot zelfs heel dichtbij de noordpool, hetzij naar dat donkere continent geheten Afrika, hetzij naar ergens downunder, ach wat maakt het uit waar we naar toe trokken….., want we namen onze herinneringen en gevoelens mee en we zochten en zoeken nog steeds gewoon ons geluk en vree.
En elk van ons deed het op zijn of haar eigen manier en ik durf te beweren, dat niemand maar dan ook niemand het recht heeft om commentaar of iets dergelijks te leveren op de manier en wijze waarop wij allen zoekende waren of nog steeds zijn naar… dat wat wij liefhebben en liefhadden: onze roots, onze manier van leven, onze manier van nostalgie, onze manier van koken, onze manier van praten, onze manier van zingen en muziek maken, onze manier van overleven….. En diegenen die kommentaar hadden of hebben op datgene wat ons bewoog en nog steeds beweegt tot het bovenstaande, ach daar zeg ik gewoon tegen: Als je gelukkig bent met je denk- en handelwijze, nou mijn zegen en die van durpshoofd Pak Lurah heb je. Het zal mij verder een gebakken ketela pohong wezen. Amien.
Nou dat was het nu en dan op naar de subpagina’s.
Oh, Everything is beautiful in it’s own way…..gezongen door mijn rondborstig nichtje in de USA in duet met ook al een ver familielid Willy.
Foto Tropencollectie.
