Joyce Kennard geboren Luther, een Indische dame die – m.i. – best als een Indisch boegbeeld geboekstaafd mag worden. Ere wie ere toekomt.
Bronnen:
- Rob Wieligmans in La Verne Cal. USA, die me tipte over Joyce.
- Amerindo
- Wikipedia
- Los Angeles Times.
- MarinWomensHallofFame.org
Joyce werd geboren te Bandung / West Java op 6 mei 1941. Haar vader was Johan Luther (geboren uit Duits, Nederlands en Indonesisch bloed) en haar moeder was Wilhelmina (geboren uit Nederlands, Belgisch en Chinees bloed).
Een voorouder van Johan Luther was: Luther, Johann Wilhelm, afkomstig uit Wunstorff in het keurvorstendom Hannover en arriveerde op 22 maart 1803 te Batavia met het particuliere fregat “De Surinaamsche Vrienden”.
Joyce’s vader stierf in een Jappenkamp toen zij slechts één jaar oud was en Joyce en haar moeder emigreerden in 1955 van Nieuw Guinea naar Nederland. De starheid van het destijds bestaande Nederlands onderwijs systeem noodzaakte Joyce haar plannen om aan een universiteit te studeren op te schorten, aangezien zij op 16-jarige leeftijd een tumor in haar rechterbeen kreeg en waardoor Joyce haar been moest missen en met een prothese verder door het leven moest gaan. (Deze gegevens haalde ik uit de Engelstalige Wikipedia enwat men met “starheid onderwijssysteem” bedoelt is mij onduidelijk. Zou het zo geweest kunnen zijn, dat Joyce door het gemis van haar rechterbeen, niet in staat egacht werd om de colleges/school te doorlopen, zoals gewenst en bepaald door het systeem destijds? Zoiets als vooroordelen? Ach, Indisch meisje, je weet wel toch…zal het systeem wel gedacht hebben.)
Joyce emigreerde in 1961 – dankzij de mogelijkheid van een speciale visa-wetgeving – naar Los Angeles, daar waar de moeder van Joyce achterbleef, zodat Joyce bij een eventueel “falen” in elk geval toch een thuis had. De moeder van Joyce stierf in 1968 echter aan een longkwaal en liet Joyce haar spaargeld na van circa 5000 USD. Dankzij deze erfenis en haar eigen spaartegoeden uit haar salaris, gelukte het Joyce om alsnog haar universitaire studies te vervolmaken en behaalde de volgende titels: Bachelor of Arts Cumlaude Duits, MPA (Master Public Administration) en Juris Doctor.
Haar carrriere steeg als een pijl en in 1989 werd ze door de gouverneur van California toegevoegd aan het Supreme Court van California.
Zij was de tweede vrouwelijke afgevaardigde en de eerste Aziatische (De Amerikanen noemen Indo’s namelijk ook Aziaten, maar Joyce is en blijft gewoon voor mij een Indo !!!) die deze functie bekleede.
Een fragment uit het artikel van Nancy Smith Harris zoals verschenen in Marin Women’s Hall of Fame en dat is te vinden via deze link:
http://www.marinwomenshalloffame.org/honorees/joyce-kennard-bio.html
“My aunt, grandmother, and I were warned that there would be an attack by the Indonesians,” recalls Joyce, “and we were summoned after midnight and taken to a protective camp.” The family lost their home and all of their belongings. Eventually, Joyce’s mother was able to rent rooms for the family in a private home. Joyce recalls that from then on, until she and her mother immigrated to the Netherlands, her bed was made of three suitcases, covered with a mattress and sheets.
After the war between the Allies and the Japanese, Indonesian nationalists proclaimed independence on August 17, 1945. The son of a Javanese aristocrat and his Balinese wife, a man named Sukarno, had met an Indonesian nationalist at his Dutch school and later joined ranks with the Japanese occupying Indonesia. Sukarno helped the Japanese regime by recruiting thousands of laborers for the Japanese army. With Mohammed Hatta, a supporter of Indonesian independence since his school days in the Netherlands, Sukarno led the fight for Indonesian independence.
After the Japanese surrender, on November 10, 1945, allied forces landed in Surabaya to retake Indonesia for the Dutch. Indonesians, under Sukarno and Hatta, fought back, and the process of political independence from the Netherlands was set in motion. Sukarno and Hatta became president and vice-president of Indonesia respectively.
In 1951, Joyce’s mother, who had been working as a typist for the Dutch Green Berets, was warned that if she did not surrender her Dutch citizenship, she would not be assured of a job. Joyce and her mother left their homeland and resettled in the last remaining part of the Dutch colony, what is now known as Irian Jawa …..
Een ander fragment uit:
http://amerindo.berkeley.edu/joyce-luther-kennard/
“The bathroom was a small enclosure outside the hut. The bathtub consisted of an oil drum which one filled with a can of water. The toilet facilities were as far from the hut as possible and close to the dense jungle; they consisted of a cement ditch.” Joyce adds that they had no kitchen and no refrigeration. At noon each day, her mother gave Joyce twenty-five cents to buy ice cubes at a tiny Chinese store nearby. “I would take a small thermos, fill it with ice, and this we would use to cool our drinking water in the intense tropical heat.” There was no fresh milk available and Joyce’s mother mixed water with canned, evaporated milk for her daughter.
Despite the difficult conditions, Joyce remembers her grandmother, an illiterate Chinese woman whose marriage to Joyce’s grandfather was arranged when the bride was only fourteen years of age, as a wonderful cook and her mother as a tough, resourceful woman who saw their small family through a time of severe hardship. “I don’t believe either my grandmother or my mother ever had a vacation of any kind,” recalls Joyce, “they were hardworking women.”
Excluded from attending the public schools in New Guinea, Joyce attended a missionary school and began to teach herself English by listening to rock and roll song lyrics broadcast from Australia. Four years after arriving in West New Guinea, Joyce and her mother relocated to the Netherlands, where Joyce was enrolled in a college preparatory course.
Kortom, om een lang verhaal kort te houden: Joyce was dus het bewuste oude buurmeisje te Nieuw Guinea van Rob Wieligmans, die Rob kennis liet maken met haar vriendin en waar Rob mee huwde. (Zie de pagina de familie Wieligmans)
Joyce, een Indsich meisje en geen ziekte of welk ander levensprobleem dan ook, bracht haar van haar stuk en/of doelstellingen. Zij toonde karakter en vocht en zie daar: Een Indische dame waar haar familie en de overige gemeenschap – waaronder zeer zeker de Indische Gemeenschap – trots op mag zijn !!!!!. Niet alleen in de States, maar zeer zeker ook in Nederland moet haar naam en faam bekend zijn. Ooit verkondigde iemand publiekelijk en veelvuldig, dat Indo’s weinig bekend staan om hun maatschappelijke “daden of kunsten.” Ammeoela, hierbij dus geloochenstraft. !!!!
Joyce, je hebt de achting en het respect van in elk geval sowieso Rob en mij !!!!
Zie ook The Long Way Home. Een artikel in Los Angeles over Indo’s waaronder ook Joyce.