Het eiland Onrust.
Over het kerkhof van de VOC op het eiland Onrust zal ik slechts enkele graven eruit lichten en wel die graven die nog herkenbaar zijn en een stukje geschiedenis hebben. En zo langzamerhand verdwijnt het een en ander in de vergetelheid en is Nederland blij, dat alles uit het verleden dan onder de kolong (de ruimte onder de bedstee) op een goedkope manier is opgeruimd.
Eerst maar even iets korts over het eiland Onrust.
Waartoe het eiland Onrust behoort zoekt men maar zelf op. Genoeg te vinden. Waar een wil is is een weg, niet dan.?
Voorheen werd het eiland slechts bezocht en af en toe bewoond door enkele lokale visserslieden van het eiland Java, die gestrand waren wegens een schipbreuk ontstaan door de onrust van de zee en bestond het eiland slechts uit wat boompjes, graspollen, vogeltjes, tjitjaks, tokehs, een verdwaalde kambing die eens in de zoveel tijd dienst deed als vulling voor de sate kambing stokjes en kleine vissershuisjes en heette het eiland gewoon simpel Eiland van Rust en Vrede, in de lokale taal.
Maar ja, as usual, kwam op een boze dag er een zeilschip gevuld met den Ollanders op zoek naar weet ik veel wat, maar in elk geval was het daarna al snel gedaan met de rust en vrede aldaar en werd het eiland herdoopt in Onrust, want het eiland lag strategisch en den Ollanders gunden het licht in de ogen niet van de Engelsen, die daar ook af en toe voorbij voeren en voet aan land zetten en zo kwam er nog meer onrust op het eiland en werd uiteindelijk besloten om er maar ook een fort neer te plonken en zodoende kwam er nog meer en meer onrust. Zeer zeker voor de vogeltjes, want die schrokken zich telkenmale te pletter van al dat kanonnengebulder en gejoel en gekrijs van de horde kijvende bleekscheten, die elkaar een handje hielpen om hun reis naar de eeuwigheid te bespoedigen.
Het kon niet uitblijven dat er af en toe dus zo’n bleekscheet dood ging en werd een lijk maar in zee gedenderd, doch kwam even zo snel weer op het strand aangespoeld en dat gaf me een vreselijke rotzooi. En zo werd het idee geboren om daar maar ook een kerkhof neer te planten en wel onder de schaduw van enkele boompjes.
Wil men het verhaal over het eiland Onrust lezen, dan klikke men hier. (Wikipedia).
Hieronder een deel van het kerkhof en uiteraard voorzien van de beroemde Waringinboom en die uiteraard weer allerlei spookverhalen het leven in had geroepen in de loop der tijden. Althans volgens de verhalen van diverse Indonesische Onrust kerkhof bezoekers en die de verhalen op het net publiceren. Het schijnt een spookboom te zijn. Maar ja, in Indonesia is vaal elke Waringinboom al gauw een spookboom…. (en soms geloof ik erin.)
Aanvulling 22 april 2016: Hieronder een foto van de waringinboom anno 17 april 2016. Jaja, hij staat er nog steeds en brengt nog steeds koelte en schaduw. (Er stond een persoon geposeerd bij de boom en die heb ik maar weggepoetst. De originele foto met de persoon erbij heb ik in privé bezit.)
Uiteindelijk kwam er een einde aan de onrust op het eiland Onrust en leefde men gezapig het leventje van een VOC dienaar, die af en toe ’s naar het moederland werd gestuurd en maanden zo niet jaren wegbleef. Sommigen bleven er echter hun hele leventje en vonden het wel best zo.
De toegangspoort tot het kerkhof te Onrust anno 17 april 2016.
Hieronder een oude kaart van het eiland Onrust.