Een pagina gewijd aan het sneuvelen van nijn broer Cor – herschreven medio juni 2022 en tevens voorzien van nagekomen wetenswaardigheden en feiten tot en met (voor zover bekend) medio juni 2022.
De slag in de Javazee – februari 1942.
Voor Cor, mijn broer, die ik nooit gekend heb. Je bent als een onbekend Indisch jongetje geboren, maar heden ten dage staat je naam in de Nederlandse Krijgshistorie gegrift.
Het kwaad jou aangedaan, is méér dan goed gemaakt……
(Tot dat medio november 2016 op de kalender verscheen, want wederom werd jou en jouw medegesneuvelden kwaad aangedaan. Jouw graf op de zeebodem van de Java zee is niet meer en dat dank zij de tekortkomingen van verantwoordelijken, die ervoor gezorgd hebben, dat lijkenschenners de kans kregen om te doen wat zij niet hoorden te doen. De lijkenschenners kan ik het vergeven, want deze jongens zochten enkel naar een bord vreten vanwege hun armoei, maar hun opdrachtgevers en de verantwoordelijken die jou en je kornuiten moesten beschermen, zal ik zolang ik leef, het hen altijd kwalijk nemen en hen minachten voor hun onkunde, nonchalance en stommiteiten. Wie zij ook moge zijn, ik minacht hen, want hun ogen en oren waren en zijn blind en doof. En dan heeft men het lef om met zijn dikke wijsvingertje naar anderen te wijzen, stel oetlullen met veel bla bla bla zijn het. Zie hiervoor de vervolgpagina Slag Javazee deel 2.)
Foto onder: Het was maart 2012 en mijn zus Julia deelde me telefonisch droog mede, dat zij een aandenken had van onze broer Cor. Dat was deze zakdoek hieronder. Cor had die zakdoek gemaakt na zijn opleiding Den Helder en vlak voor men uitvoer met de kruiser vanuit de haven van Surabaya om slag te leveren, nam hij afscheid van haar en gaf haar de zakdoek als aandenken. Nooit eerder wist ik er van af tot maart 2012 pas. Ze vroeg of ik het wilde hebben waarop ik natuurlijk ja antwoordde, maar om één of andere reden heb ik het nog steeds niet. Gelukkig heeft mijn dochter er een foto van gemaakt. Zodat ik tenminste iets heb. Verdriet uit vergane tijden heeft bij velen een soort deur dichtgedaan en mijn zus Julia behoort tot die categorie net als dat mijn andere zus Miep daartoe behoorde. Tot aan haar dood heeft zij mij bitter weinig verhaald over haar jeugd met onze vader en moeder. Mijn beide zussen schelen respectievelijk 23 en 13 jaren met mij. Helaas, ik ben niet de enige die veel moet ontberen van die tijden van toen. Jammer. Gelukkig kreeg ik anno 2017 het zakdoekje toch in mijn bezit.
Aanvullende informatie d.d. 28 oktober 2012 – zie ook het herinneringszakdoekje bij de informatie van Martinus Offringa. Hoogstwaarschijnlijk zijn dergelijke herinnerings doekjes “in serie” – maar wel manuaal – gemaakt bij elke speciale gelegenheid aangaande het Hr MS de Ruyter. Het verhaal van mijn zus kan dus niet waar zijn wat betreft haar gezegde, dat mijn broer Cor zelf het doekje had gemaakt. Vergelijk de bloemversiering en het handschrift van de teksten op beide foto’s. (Hieronder en bij Martinus Offringa.) En vergelijk die ook met het zakdoekje O16 van de familie Siemers.
Het was 17 aug 2012, de dag van de herdenking van Indonesia’s opafhankelijkheid en ik had een telefoongesprek met mijn zus Julia in Spanje en ik vertelde haar, dat ik zeer recentelijk een gesprek had gehad met een kennis over Cor mijn broer en het sneuvelen….. ik hoorde haar huilen door de telefoon en zij vertelde me, dat een week voor het uitvaren van de kruiser de Ruyter, een deel van het personeel kort verlof had gekregen om afscheid te nemen van de familie.
Mijn zus vertelde, dat Cor een stille verlegen jongen was en heel rustig en altijd met een glimlach om zijn mondhoeken rondliep… Mijn zus vertelde verder, dat Cor naar de deur toe liep en aan hun tante Trui Roggen gehuwd met Zwarthoed (een oudere zus van hun moeder) vroeg om voor hem een kaars te branden bij het Mariabeeld in de huiskamer….. en mijn zus huilde nog een poosje verder…ik ga haar volgende week weer bellen, want dan viert ze haar verjaardag (bij in leven zijn) en hoopt ze 91 te worden en broer Cor zou bij in leven zijn dan 92 geweest zijn.
(6 okt 2021: Mijn zus Julia heeft het aardse verlaten in de gezegende leeftijd van 100 jaar en enkele maanden en verblijft nu bij haar oders en broer en zusters.)
Opgedragen aan mijn broer Cor en aan al zijn strijdmakkers. Hij was slechts 22 jaren oud (en zou binnen 2 maanden al 23 geworden zijn) en ging ten onder toen hij dienst deed op HMS De Ruyter. Anno 2012 is het alweer 70 jaren geleden. …..Soms vraag ik mezelf wel af, als hij nog in leven was geweest, wat dan precies zijn plaats in deze huidige wereld geweest zou zijn? Zou hij getrouwd zijn, een gezin hebben gehad met kindertjes (mijn neefjes en nichtjes), zou mijn eigen leven dan niet gevulder zijn.? Zou hij mij dan ook niet een stuk van zijn levens-ervaring overgebracht hebben?
Ik heb hem nooit gekend want ik werd geboren nadat zijn lichaam al vergaan was en de stofdeeltjes ervan door de Indische Oceaan dwarrelden. In mijn vorige website heb ik tijdens het schrijven ervan mijn wrok geuit maar één recentelijke reactie van een bezoeker deed mij mijn ogen openen en ik aanvaardde, dat wat gebeurd was nooit meer zal terugkeren. Tevens hebben verschillende instanties, die in het verleden menigmaal mijn wenkbrauwen hebben doen fronsen, de “onvolkomenheden” meer dan voldoende rechtgetrokken. Voor de OGS alsmede de Marine mijn grote dank.
Bij het opzetten van deze vernieuwde site heb ik daarmee rekening gehouden en stel enkel derhalve feiten hieronder vast, zonder mijn emoties al te heftig mee te laten spelen.
Ik had in mijn jeugd een aandenken aan Cor en dat was zijn goudkleurige ponjaard, dat gedragen werd bij het uitgaanstenue. Helaas is het door onvoorziene omstandigheden verloren gegaan. Ergens in Indonesia zal iemand die ponjaard (nog) wel in bezit hebben. Het werd verkocht door mijn pleegouders, aangezien er broodnodig eten op tafel moest komen en ik neem het mijn pleegouders ook totaal niet kwalijk. We waren straatarm in die tijden en werk was er niet en alles wat van waarde was werd verkocht. Maar die ponjaard, die blijft in mijn herinneringen zolang ik leef.
(Aanvullende opmerking: Mijn pleegouders deelden mij mede dat Cor deze ponjaard in bezit had. Ik weet niet of het werkelijk zo was en of de ponjaard wellicht van iemand anders was geweest.)
Uit: OS 28 27-02-1942 Hr.Ms. De Ruyter
Tijdens de slag in de Javazee kreeg het vlaggeschip van de Striking Force, de kruiser Hr.Ms. De Ruyter, op 27 februari 1942 op de eerste platvoet vier Japanse voltreffers. De eerste treffer, om 16.31 uur, was een 20 cm granaat. Die kwam bijna loodrecht in de bottelarij binnen en passeerde vervolgens het volksverblijf in de achterkuil, de dieselcentrale, de voorcentrale en de voorpompkamer; het projectiel kwam tot rust in de dubbele bodem waar het onontploft bleef liggen. In de voorcentrale explodeerde bij de passage van de 17 granaat een zuurstoffles, waarbij stoker-olieman R. Hassing dodelijk en een monteur zwaar gewond raakten.Om 23.40 uur werd de kruiser opnieuw getroffen, nu door een torpedo van de Japanse zware kruiser Haguro. Zij zonk ruim twee uur later. De ondergang van De Ruyter heeft vermoedelijk 347 opvarenden,onder wie de eskadercommandant, schout-bij-nacht K.W.F.M. Doorman, en de commandant, kapitein-luitenant ter zee E.E.B. Lacomblé.
Waar vond de slag precies plaats?
Cor en kornuiten in de haven van Surabaja in vredestijd nog. IK vermoed dat dit 1937/1938 geweest moet zijn.
Ter gelegenheid van Kerst 2004 bestelde ik een bloemstukje voor mijn broer Cor op het ereveld KK en ik heb me altijd erover verwonderd waarom het kerststukje geplaatst werd bij het monument van SbN Karel Doorman en niet bij de naamplaten bij het monument waar de naam van mijn broer vermeld is. Maar ik heb gezwegen en gedacht dat alle gesneuvelden recht hadden op een kerststukje.
Foto onder: Sloep trekt de vlotten met overlevenden om daarna gered te worden en aansluitend nog 3 jaar in krijgsgevangenschap te Japan door te brengen. Bij mijn weten zijn deze overledenen niet enkel afkomstig van HMS De Ruyter, doch ook van de andere schepen uit het eskader. Volgens één der verhalen op het internet scheen er ook een Amerikaanse marineman tussen gezeten te hebben, die weigerde opgepikt te worden door een Amerikaans schip, aangezien de Amerikanen slechts hun landgenoten aan boord wilden nemen. Deze Amerikaan bleef trouw aan zijn collega’s op de vlotten/sloep. De passerende Amerikanen wierpen scheepskaken naar de vlotten en voeren verder. (Bron: dieverse militaire internet websites).
Foto onder: Directeur van de OGS – de heer G. Flieringa – strooit op 25 febr 2012 strooibloemen bij de naamplaat gesneuvelden ter ere en respect van Cor mijn broer. (Naam ter hoogte van de handen bij het witte vlekje). Met dank aan de OGS en de heer Walter Kessels die het voorstel aankaartte voor dit gebaar bij de heer Flieringa. (Bron foto: Walter Kessels.)
Foto onder: De heer Walter Kessels bij de naamplaat op 25 febr 2012 wijzend op de naam van mijn broer Cor. Walter Kessels was daar aanwezig in verband met de voorbereidingen/begeleiding/nazorg/P.R. tbv de ceremonie op 27 febr 2012. Na afloop verkreeg ik via het internet al meteen een stuk of 160 foto’s van de ceremonie en hij zorgde als het ware op deze manier ervoor, dat ik er heel dichtbij was. Mijn dank is groot. (Bron foto: Walter Kessels.)
Hieronder: Enkele foto”s van het wrak van HMS De Ruyter, zoals door Australische duikers gefotografeerd. Met dank aan Kevin Denlay, één der duikers, die mij een hele serie van het duikgebeuren toestuurde, omdat ik een familielid ben van één der gesneuvelden op dit wrak van HMS De Ruyter. Ik had namelijk contact met hem gezocht.
Aanvulling 18 nov 2016: Geachte lezers/lezeressen van deze pagina. Kijk maar ng eens goed naar de beelden van de wrakken hieronder gemaakt door Kevin Denlay. Anno medio november 2016 kwam het bericht openbaar afgegeven door het ministerie van Defensie, dat de wrakken er niet meer zijn. Weg, gesloopt, gejat, foetsie. En daarmede is ook het zeemansgaf verdwenen van hem die sneuvelde voor ons. En met hem bedoel ik: Allen die daar vielen.
Hieronder: Een stuk van de geschutskoepel. (Bron Kevin Denlay).
Hieronder: Een toegangsdeur naar…?
Foto onder: De naam. ……. (de RUYT)…ER.
Foto onder: Cor’s laatste foto thuis bij mijn pleegouders destijds wonend in de Sawahan buurt te Surabaya, met een paar strijdmakkers. Allen ernstig kijkend, wetend wat hen te wachten stond. Cor uiterst links zittend op de stoelleuning, met naast hem mijn pleegvader Thom Phefferkorn zittend in stoel met opgetrokken knie en daarnaast mijn pleegmoeder Nancy ten Cate zittend. Achterste rij zittend, derde resp. tweede van rechts mijn zussen Julia en Petronella (tweede van rechts). De rest is mij onbekend. Alle uniformdragers op de foto: zij zijn niet meer en de overige burgers bijna allen ook niet meer. Wie de kinderen waren en of ze nu nog net als ik op leeftijd zijn en nog leven?
Staat van Dienst van Cor verkregen van het ministerie van defensie.
Een stukje correspondentie over mijn vraagtekens betreffende Admiraal Helfrich’s rol.
Op mijn website had ik enkele opmerkingen geplaatst – vrij scherp – gericht aan de marine leiding van weleer, welke ik – vanuit mijn visie – bekritiseerde om de genomen beslissingen met betrekking tot de Slag. Ik kreeg daarop reacties van bezoekers/-sters en één bezoeker reageerde – na al die jaren dat de site bestaat – op een wijze die me wel aan het nadenken zette en me deed besluiten om één en ander te corrigeren en of van tekst te veranderen, hetgeen hierbij is gebeurd.
In aanvulling op mijn en algemene kennis van eventuele andere geïnteresseerden in het gehele gebeuren Slag in de Javazee, doe ik hieronder een deel van deze bezoeker’s berichtgeving vermelden, aangezien het informatie betreft, dat tot de Slag in betrekking staat.
Quote:Op uw website haalt u ook stevig uit naar admiraal Helfrich, “naar wie goddank maar één straat is vernoemd”. Dat is de reden dat ik u mail. Ik woon in Wassenaar, het dorp waar de genoemde admiraal Helfrichlaan zich bevindt. U heeft het overigens niet juist, er zijn meerdere straten naar admiraal Helfrich genoemd, in onder meer: Utrecht, Rijswijk, Zuidhorn, Hardenberg en Geleen, zoek maar eens na op Google-maps. En dus ook Wassenaar. Het grappige is dat de Helfrichlaan haaks staat op de Karel Doormanlaan, zij raken elkaar onder een hoek van 90 graden, in leven en ook hier na de dood met elkaar verbonden; deze twee marinemannen. Daarbij is de Doormanlaan hier breed, mooi en lang, en de Helfrichlaan smal en verstopt met geparkeerde auto’s. De Helfrichlaan is een verbindingsweg tussen twee doorgaande wegen, de Schouwweg en de Backershaegenlaan.
De ironie wil verder dat tot een jaar of twee drie terug, tot diens overlijden, op de Karel Doormanlaan een (tweede)zoon van admiraal Helfrich woonde. Deze man, Alexander Helfrich, was hier een wel gezien en bekend persoon in Wassenaar. De oudste zoon(Jan) van Helfrich woont, wanneer hij nog leeft, in Australie. Ik vraag me wel eens af of genoemde Alexander Helfrich zich er ooit wel eens gedachten over vormde, over het wonen in de straat van wie de naamgever door zijn eigen vader(de admiraal Helfrich) de zee op was gestuurd om slag te leveren met de invasievloot der Jappen, het resultaat u bekend, waarbij u uw broer verloor.
Wist u verder dat de laatste landvoogd en toenmalig opperbestuurder van Nederlands-Indie, de goeverneur-generaal jhr. Tjarda van Starckenborch Stachouwer, ook tot diens dood in 1976 in Wassenaar woonde?
Tenslotte keer ik nog even terug naar de uitzending van Pauw en Witteman, op woensdag 15-02 jl. Daarin gaf Theo Doorman aan dat hij per Catalina geevacueerd werd met zijn moeder, uit Soerabaja naar Australie, na de rampzalige slag in de Javazee. Met die vliegboot kwamen ze begin maart aan in de Australische stad Broome. Bijna direct na aankomst werd de stad en haven, met Nederlandse vliegboten en die evacuees uit Ned-Indie, aangevallen en beschoten door (Japanse) Zero’s. Theo Doorman vertelt hoe zij uit de in brand vliegende vliegboot in het water terecht komen. Daarbij loopt hij(TD) nog een schampschot op. Hij komt daar in het havenwater naast Rob(?) Lacomblé te liggen, de zoon van de gezagvoerder van de De Ruyter, Eugene Lacomblé.
Het beeld trof mij wel: zo gingen de twee vaders Karel Doorman en Eugene Lacomblé, een week(of zo, mogelijk wat meer dagen) ten onder in de Javazee op 27 februari met vele opvarenden, waaronder uw broer Cor, aan boord van de getorpedeerde De Ruyter, en zo lagen de twee zonen Theo en Rob enige tijd later in het water bij Broome, om het wel te overleven. Toeval, (nood-)lot of Goddelijke beschikking? Unquote.
Foto’s van de ceremonie op 2 maart 2012 Ereveld Kembang Kuning te Surabaya wegens de 70-jarige Herdenking van de Slag op 27 februari 1942.
Op 2 maart 2012 vond nog de herdenkings ceremonie plaats te Kembang Kuning Surabaya, welker herdenking werd bijgewoond door vice-admiraal Borsboom. Bij de herdenking van de 27ste februari aldaar kon de vice-admiraal Borsboom niet aanwezig zijn wegens de planning van zijn dienstreis in Indonesië. Van Walter Kessels heb ik een verslag mogen ontvangen, waarvan hieronder een kopie en welker kopie ook te lezen en te zien valt op de site van Arjati te Breda en voorzien van enkele foto’s.
Bron foto’s: Walter Kessels en ook hiervoor mijn dank.
Foto’s onder: Walter Kessels aan het oefenen met de Indonesische Marine en Walter Kessels even in rust en afwachting van het verloop van de herdenking tijdens een pauze. Eronder Eddy Samson in pose. Foto’s met toestemming van de eigenaar wijlen (anno 2022) Anton van Apeldoorn.
Foto onder: Vice-admiraal Borsboom strooit pasarbloemen bij de naamplaat van de gevallen van HMS De Ruyter op 2 maart 2012. (Bron Walter Kessels.)
Foto onder: Na de ceremonie op 2 maart 2012 en als de laatste bezoeker weer weg is, sluit de Pak Jaga van het Ereveld Kembang Kuning de poort. (Bron Walter Kessels.)
Verslag van Walter Kessels.
Onderwerp: impressie Kembang Kuning 2 maart 2012.
Selamat pagi Holland,
Na ruim een week ben ik dan terug uit Surabaya in Kemang -Jakarta in het mooie huis van Peter & Margot Steenmeijer. (Peter is Directeur OGS Indonesia).
Terug uit Surabaya, de geboortestad van mijn echtgenote, Lennie en van haar broer Frank!
Het was een enerverende, soms zeker een emotionele en vooral warme week! Niet alleen vanwege de temperatuur,maar vooral door de mensen.
De pelgrims en eigenlijk alle anderen die ik heb mogen ontmoeten daar in Surabaya.
Onder de pelgrims waren ook een broer(tje) en twee zus(jes) van Peter Steenmeijer.
Het was heel bijzonder om hen daar te ontmoeten, en vooral om de familie verzameld te zien bij het graf van hun broer Hugo op het ereveld Kembang Kuning, echt indrukwekkend en aangrijpend.
De Commandant der Zeestrijdkrachten (Koninklijke Marine- KM), de vice-admiraal Mathieu Borsboom was op dienstreis in het verre oosten en heeft de reis zo ingedeeld dat hij zijn Indonesische counterparts op 1 & 2 maart in Surabaya kon ontmoeten – zo heeft dan ook zijn bezoek aan Indonesië gecombineerd met een bezoek aan het ereveld Kembang Kuning op 2 maart jl.
Een mooi gebaar naar de pelgrims, alle aanwezigen en naar de Indische gemeenschap, zijn aanwezigheid werd heel erg op prijs gesteld!
Peter Steenmeijer was dus heel druk, want zo’n bezoek heeft heel wat voeten in de aarde..het grote werk werd weliswaar gedaan door de NL Defensie-attache in Jakarta, de kaptien ter zee Pieter Heijboer, geassisteerd door Fred Rambi.
Maar het bezoek aan het ereveld Kembang Kuning is natuurlijk een zaak van de Oorlogsgravenstichting (OGS), dus van Peter Steenmeijer!
Een van de dingen die geregeld / gecoördineerd moest worden was, waar en hoe de Indonesische delegatie van de Indonesische Marine, de ALRI (Ankatan Laut Republik Indonesia) zou gaan staan en welke commando’s zij gingen volgen..
In aanvang zou het een groep zijn van ca. 15 man personen,…fout, het werden 30! Maar op de dag zelf, 2 maart dus, kwam zo’n anderhalf uur voor aanvang van de plechtigheid een grote militaire bus, onder escorte, het ereveld op rijden met 56 man, om in marinetermen te blijven, aan boord…!!
Van het Nederlandse Korps Mariniers, waren drie Tamboer en Pijpers aanwezig, goed volk – prima boys, een genoegen om mee samen te werken!
Met hun sergeant, Herbert Blaak, heb ik samen de Indo marine naar rechts laten richten en heb ik de ceremonie met hen doorgesproken, mind you een uur voor aanvang..!
Met de hulp van een Indo kapitein, Yuli die wel redelijk Ingriss beheerste, heb 3(drie) keer de aankomst en eerbewijzen aan de Vice-admiraal geoefend bij 33C in mijn (drijfnatte) kostuum en als tempo doeloe commando’s staan geven op het ereveld Kembang Kuning…en dat terwijl de lucht al vol zat met ”geluid” van -tig omringende moskee’n!!
Maar, alles kom reg, 10 minuten voor aankomst – de admiraal was gelukkig vertraagd in het verkeer – wist iedereen wat, hoe, wanneer en waar hij moest doen…het zag er gelikt uit, de aanwezigen waren onder de indruk en de militairen zo trots als Garuda’s…
Peter Steenmeijer heeft de plechtigheid bij het Karel Doorman monument geleid en omdat ik in de afgelopen maanden van bijna alle mails in de voorbereidingsfase een CC kreeg van Peter kon ik mij helemaal inleven in de plechtigheid zoals hij die voor ogen had – het liep gesmeerd, echt heel ”soepel” en het is een waardige bijeenkomst geworden die door iedereen aanwezig ook zo is ervaren.
Een kranslegging door de admiraal en daarna het strooien van bloemen bij de naamplaten van de slachtoffers van de slag in de Javazee en bij een aantal van de vele graven.
Speciaal voor Hans Boers, wiens broer gesneuveld is tijdens de slag in de Javazee de volgende 2 foto’s:
met respect. Na de plechtigheid natuurlijk meer dan genoeg lekker makan.
Natuurlijk best wat stress, maar gezellig en met een rugzak vol ervaring en een paar goede mensen om ons, hebben wij er met z’n allen voor kunnen zorgen dat
de aanwezigen alleen maar mooie momenten en herinneringen aan deze dag over houden!
Veel dank aan Rudy da Costa (hoofd technische zaken OGS Jakarta) en John Leuwol, opzichter van het ereveld Kembang Kuning, terima kasih banyak!!
Een traan en zeker veel lach in het warme Surabaya, het was een eer dat ik erbij mocht zijn!
Salam uit regenachtig Kemang,
Walter.
2 januari 2013. Een dag na de viering van Oud en Nieuw. Nederland is aan het bijkomen van al de vuurwerkknallen en de champagne en weet ik veel wat nog meer. In Oost Java Surabaya en Sidoarjo regende het te pletter als het ware. Het deerde wijlen Anton van Apeldoorn en zijn familie niet om – samen met overgekomen kennissen – erop uit te gaan en bloemen neer te leggen op Kembang Kuning te Surabaya voor de Gevallenen. Ongevraagd deden zij dat ook voor Cor mijn broer. Mijn dank en ook namens Cor voor Anton en de zijnen is groot. (Anton woonde zijn laatste levensjaren in Sidoarjo met zijn echtgenote).
Op 27 febr 2014 vond de jaarlijkse herdenking plaats te Kembang Kuning en ditmaal werd de herdenking bijgewoond door Admiraal Marsetio van de Indonesische Marine in gezelschap van Vice Admiraal Borsboom. Op de foto hieronder strooien beide heren pasarbloemen bij het monument. Foto Suryaonline.com
Voor de Kerst 2015.
Bij het monument werden door bevriende jeugdige kennissen van me uit Indonesia bloemen gestrooid. Ze namen de tijd en de moeite voor me en voor mijn broer Cor om het maar even te doen. Moesten een uur in de gammele bus zitten vanuit de kleine stad waar ze vandaan kwamen, dan nog een endje lopen van het busstation naar het ereveld. Namens mijn broer Cor en mezelf: Dank je wel jullie allen. Nathallia Fidrawati, Maria Christina, Hermawan Wijaya en Raden Putra Janggala…..
Oh ja, de foto’s zijn natuurlijk mijn eigendom en dus….je kent het verhaal wel verder.
En de opzichter Pak Soekarjono is vandaag 31 dec 2015 voor het laatst in zijn functie, want ook voor hem gaat de tijd voort en vanaf 1 januari 2016 is mevr. Audrey daar de nieuwe opzichter. Het ga je goed Pak Soekarjono en dank voor je zorgen en werk te Kembang Kuning Ereveld. Hij was de vervanger van John Leuwol, die een paar jaren geleden te vroeg stierf. Ja John, ook jou zijn we niet vergeten en kijk je op je werk en ons neer. Dank nogmaals.
Ga verder naar deel 2 van de Slag Javazee en wel voor het vervolg van het trieste drama van het jatten van de scheepswrakken.